ไม่อยากให้ความสิ้นหวัง มันคุกคามหัวใจเรา ประเมินแล้วว่า ระบาดระลอกนี้กระทบหนัก และทุกอย่างจะนิ่งสนิท กว่าเดิม ก็คล้ายๆจะจริงๆ คนที่ยังมีงานทำ คือ กลุ่มเงินเดือนมั่นคง ส่วนคนค้าขาย ที่ยังพอ ประคองได้คือ จำพวกอาหาร ข้าวแกง ผัก ผลไม้ นอกนั้น กระทบมากกระทบน้อย อยู่ที่ฝีมือการดิ้นรน

ภาคเกษตร เป็นกันชนให้ชีวิตเป็นเรื่องจริง ถึงไม่ตอบโจทก์เศรษฐกิจ แต่ก็ยังมีคุณค่าด้านอื่นๆ ทำให้เพลิดเพลิน หรือ คลายเครียด ทำให้มีอะไรสนุกๆ เงียบๆ ในสถานการณ์ที่โควิด กำลัง ฉีกความสัมพันธ์ กระชากกิจกรรมของมนุษย์ให้ถอยห่าง ออกจากกัน มากขึ้นเรื่อยๆ

ผมเองปีนี้ ก็หันมาทำ ตัดสินใจดื้อๆ เร็วๆ เพราะรับพ่อแม่มาอยู่ในระยะนี้ เนื่องจากพ่อไม่สบายจากอุบัติเหตุ พ่อเป็นแรงหลักดูแลแม่ พอมาอยู่ก็ไม่อยากให้เขาเบื่อ หรือ เครียด หรือ แบ่งเบาอะไรได้บ้างในครอบครัว กิจกรรมเกษตร ถ้าออกแบบดีๆ คนแก่ก็พอทำได้ เราคอยสูบน้ำให้ เราแค่ยกแปลง ขึ้นค้างให้ ต่อท่อน้ำมาให้ แค่เปิดก๊อก พริก มะเขือ อย่างละต้นสองต้น

การปลดปล่อยพลังงานเบาๆ ออกไปบ้าง  ก็คือการผ่อนคลาย เหมือนการเข้าฌาน สมาธิ การค่อยๆเห็นปลาเติบโต พืชผักเบ่งบาน เป็นอาหารบนจาน คือ ธรรมปฏิบัติ นำมาสู่ความสงบชั่วขณะได้

พักนี้ผมก็จะวุ่นๆ หน้างานเยอะขึ้นมา เดี๋ยวสูบน้ำ ซ่อมเครื่องสูบ ซื้อน้ำมัน ซื้อหัวเทียน ซ่อมท่อ สั่งลูกปลา ตาข่าย เตรียมสถานที่ จัดงานเดือนมิถุนายน เพาะกล้าไม้ ตัดไผ่ ทำคอกไก่ ทำแปลงผัก ทำกระท่อมหลบแดดให้คนแก่ ฯลฯ

การปล่อยวางตัวเอง เพื่อพุ่งความรับผิดชอบในการดูแลคนแก่ คือ คุณธรรมอย่างหนึ่ง สำหรับผม เป็นทั้งหน้าที่และกุศล การทำหน้าที่ทดแทนคุณ เป็นคุณสมบติดีงามของมนุษย์ นี้อาจจะเป็นเรื่องที่คนรุ่นใหม่ๆ ดูเบาละเลย เฉกเช่น คำถามของผม เมื่อวาน ที่เขียนระบายความในใจ ที่คั่งค้างมายาวนาน คือ คุณค่า ผู้ความสำคัญของบุกเบิก

โลกสมัยใหม่ รีบร้อนและอยากจะไปให้ถึงฝั่ง หรือ จุดหมาย จึงมักทอดทิ้งคนแก่ คนที่กรากกรำกรุยทางไว้ให้ มันเป็นความเศร้า และเงียบเหงาของโลกสมัยใหม่ คนแก่ คนมาก่อน หรือ ผู้บุกเบิก ในวันที่หมดแรง คุณจะถูกทอดทิ้งและไร้ค่า  บางที่ ถึงจะกลายเป็นผู้บุกรุก บนที่ดินตนเอง !!

ผมรู้ตัวและเข้าใจเรื่องนี้มาตลอด ยังไงเราก็ต้องผจญและเผชิญ เมื่อความชราคืบคลานเข้ามา และผมไม่ทนอัปยศให้กับตัวเอง ในที่ที่ไม่มีใครเห็นค่า ชีวิตคน ไม่มีใครมีไฟ มีพลังสร้างสรรค์ ตลอดเวลา  เราจะแก่ เราจะช้า เราจะคิด พูด ย่ำอยู่กับที่ ไม่ทันโลก ไม่ทันกระแส แล้วไม่นานหรอก เราจะเหงานั่งมองเงาตัวเองในอดีต ผมจึงกระโดดมาเตรียมสถานที่ให้ตัวเอง เมื่อวัยชรา มาถึง

ป่าเล็กๆ บนผืนดินเล็กๆ กับเวลาที่เหลือเล็กๆ กับความสุข สงบ เล็กๆ ภาวนาให้ชีวิตดำเนินไปแบบนั้น เมื่อวันนั้นมาถึง ทิ้งโลก ทั้งโลก ที่เคยคิดว่าจะแก้ไข จะเปลี่ยนแปลง จะทุ่มโถมต่อสู้ สร้างสรรค์สังคมให้ดีงาม มองย้อนไปเงียบๆ เราทำมาพอแล้ว ในจุดนั้น ในห้วงเวลานั้น เรายังมองเห็นคนหนุ่มสาวเยาวชน ที่เราเคยทำงาน กำลังเติบโต โลดแล่นมีบทบาท กำลังสร้างครอบครัว สร้างฐานะ และเป็นเสาหลักให้สังคม

ผมในฐานะกิจก้อนหนึ่ง ได้วางอิฐของตัวเองให้เขาย่ำผ่านแล้ว วันนี้ได้กระเทาะออกมา และ ล่องไหลไปตามลำธารชีวิต ของตัวเอง...

เช้านี้ จึงเป็นเช้าของการทบทวน คิดกลับไปกับกลับมาเกี่ยวกับชีวิต และสิ่งที่คั่งค้าง  เดี๋ยวต้องไปซ่อมอุปกรณ์ เครื่องไม้เครื่องมือ ทำงาน วันนี้ปลาหมอเทศ จากอำนวยพันธุ์ปลา จะมาลง มะรืนนี้ ต้องไปเอาลูกไก่บ้าน ไหนใคร อยู่บ้านเหงาๆ อยากเติมอรรถรสให้อารมณ์ เอิบอ้า อิ่มเอมใจ บอกนะครับ ไวน์ De Simone สารปรุงอารมณ์  รสละมุน กินกับเพื่อนก็ได้ กินกับใครก็เข้าที
 

...

จาก เกษตรกร ขบถ ไร่ทวนลม