• Home
• Content
• ความสดชื่นในชีวิต..

ความสดชื่นในชีวิต..

1095

ในวัยเด็ก ความยากสุดของชีวิตคือเรียน คือสอบให้ผ่าน และมุ่งมั่นให้จบ รู้สึกว่ามันยาก มันท้อ แต่พอเริ่มทำงาน ความยากที่สุดคือ ทำยังไงให้ “ประสบความสำเร็จ” ไอ้ความสำเร็จ ที่ยากนักหนา ก็ไม่มีอะไรมาก ตำแหน่งสูงๆ หน่อย หรืองานที่ดูมั่นคง ใส่ชุดประจำตำแหน่งแล้วดู โกหรู เดินอวยอาดโชว์คนได้ หรือมีคนห้อมล้อม ยิ่งดี นอกนั้นก็ บ้านหลังโอ่อ่า รถคันโก้สัก 2-3 คัน  และ มีเงินใช้สอยคล่องมือ  ออกสังคมกินเหล้ากับเพื่อน แบบกูจ่ายได้ หรือ พาแฟนไปพักผ่อนริมทะเลบ้าง บนยอดดอยบ้าง หรือ เอามาเสริมงาม แต่งหล่อ อวดความเยาว์วัย หน้าเด็ก ฯลฯ ชีวิต มีแค่นี้ แหละ ไอ้ห่า... ชีวิตคน ถ้าหาเงินได้ มันไม่ยากเลย

แต่พอแก่เลย 40 เข้า 50  สิ่งนั้นแม้จะสำคัญ แต่ก็มีอีกสิ่งผุดแผลมเข้ามา อะไรคือ ความสุขของชีวิต สำหรับที่ยังหลงใหลใน วัตถุ ตำแหน่ง เงินทอง ก็อาจจะไม่ทุกข์ร้อนอะไร สนุกกับเงินงอกเงยในบัญชี แต่ บางคน อาจจะเริ่มรู้สึก กับตัว เมื่อริ้วรอยกาลเวลา ปรากฏบนเรือนร่าง เมื่อพละกำลัง ต่างๆ ถดถอย เหนื่อยง่าย เบื่อง่าย หดหู่บ่อย กินไม่อร่อย ดมไม่หอม มองอะไรๆ เริ่มไม่สวย ไปจนหว้าวุ่น ขาดความสงบ บ้างก็เบือนไปทางวัด ไปหาพระ ก็ไหว้มันทุกเกจิ ปลอมมั่ง แท้มั่ง ก็ทุ่มโถมทำไป ให้สบายอกสบายใจ คิดสั่งสมบุญไว้ชาติหน้า !!   555555 
 

บางที เกิดเป็นมนุษย์ ในโลกปัจจุบันนี้ มันน่าสงสารนะครับ มันบอกไม่ถูก ผมครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่หลายปีระหว่างอายุ ใกล้ๆ เข้า 30 หรือ ครึ่งชีวิต ว่าเราจะเอาตัวเองไปแก่เฒ่าและสิ้นพลังชีวิต อยู่ต๊อกๆแต๊กๆ เป็นตาแก่ ตรงไหน ที่ไหน ทำอย่างไรไม่ให้ ความชราของเรานั้น ไม่จบลงด้วยความน่าสมเพช เวทนา หรือ จะให้ดี ทำอย่างไรให้ ภาพชีวิตบั้นปลายของเรานั้น ดูงดงาม อย่างคนที่ถ่องแท้ สัจจะ ความจริง !!

ไม่ใช่ เป็นคนแก่ ที่ลำเลิก ฐานะตัวเอง ว่า ครั้งหนึ่งเคยเป็นโน่นเป็นนี่ มีคุณูปการต่อสังคม ต่อคนอื่น  เพื่อให้คนรุ่นหลังเคารพ ( ซึ่งผมเจอบ่อยและเบื่อมาก) เป็นอดีตนายทหาร เป็นอดีตผู้บัญชาการตำรวจ เป็นอดีต ผอ.โรงเรียน ฯลฯ ผมอยากเป็นตาแก่ที่ ชุ่มโชกไปด้วยเมตตาธรรม เป็นตาแก่ที่งกเงิ่นๆ อยู่ในป่าผืนเล็กๆ ในไร่ ในอาณาจักร หมู่แมลง ในพงไพรพรรณไม้ป่า ที่อุดมไปด้วยผลหมากรากไม้ เป็นตาแก่ที่ไล่ ให้เด็กๆ ให้ลูกหลาน เก็บเกี่ยวไปกิน ไปแจก ไปจ่าย

16 ปี ของการกลับมาบ้าน ปลูกต้นไม้ สร้างป่าส่วนตัวจากไร่ซาก มรดกที่พ่อแม่ให้มา  ( ผมชิงชังมากที่เห็น ใครบางคนไปรุกรานป่าหรือ ธรรมชาติเป็นสมบัติตัวเอง) เมื่อผมมีเป้าหมายหรือภาพบั้นปลายแล้ว เตรียมไว้แล้ว ชีวิตระหว่างนี้จึงหาอะไรสนุกๆทำ รอเวลาว่า เมื่อไหร่จะแก่ ว่ะ ? อยากแก่ อยากไปอยู่ในมโนภาพตรงนั้น ผมจึงสนุกกับชีวิตระหว่างจะไปให้ถึงแก่ สนุกกับการทำโน่นทำนี่ ทำทุกอย่างที่อยากทำ ตั้งแต่ ดนตรี หนังสั้น ทำหนังสือ สำนักพิมพ์ ไร่ทวนลม ทำ ค่ายเยาวชน จัดเทศกาลดนตรี ทำของขาย ทำข้าวพื้นเมือง (ผกาอำปึล) ทำแยม ทำแป้งกล้วย ทำไวน์ ทำมันสารพัด ที่คิดอยากทำ ทำเพื่อความอยู่รอด ที่หมายถึง พอมีเงินซื้อกะปิ น้ำปลา หยูกยา หมากพลู คนแก่

เช้านี้ ขณะล้างจาน ผมก็แอบฟัง เสียงพ่อแม่ลูก บ้านข้างๆ หยอกเย้ากันและผมก็แอบฟังเรื่อยๆ ไม่ได้ฟังว่าเขาคุยอะไร แต่ฟังน้ำเสียงของความสุข จากบ้านหลังนี้ บ้างก็แอบยิ้มตาม เสียงเด็กน้อย ไถ่ถามถึงโลกรอบตัวกับพ่อแม่ อีกหลังปิดเงียบ ปลุกบ้านราคาเฉียดล้านแต่ไม่ได้อยู่ ต้องไปทำงาน หาเงินมาใช้หนี้ค่าปลูกบ้าน อีกหลังบ้านใหญ่โต หน้าที่การงานมั่นคง รับราชการ ทั้งคู่ แต่ไม่เคยได้ยินเสียงแห่งความสุขดังออกมานัก

ความกระจ่างแจ้งกระจ่างใจในการดำรงชีวิต ว่าชีวิตเราเกิดมาเพื่ออะไร ต้องการอะไร แบบไหน อย่างไร ที่ไหน บางครั้ง ก็เป็นสิ่งที่หลายคนหลงลืม ละเลย โดยเฉพาะการมองเห็นตำแหน่งแห่งหนตัวเอง ว่าอยากอยู่ตรงไหน แบบไหน ตอนไหน คนอื่นดิ้นรนเรื่องหน้าที่การงานและฐานะ ในขณะที่ผมมองไปที่ชีวิตอันรื่นรมย์ ในบั้นปลาย กับบ้านเล็กในป่าใหญ่ มีกระท่อม มีกองไฟ มีกา มีชาหรือ กาแฟสักถ้วย นั่งเอกเขนก ขับเขียนบทกวี ถึงใบไม้ไหว ผมว่าสำหรับผม นั่นเพียงพอแล้ว

ขาดแค่สิ่งเดียว ที่ปลูกหรือ หยอดเมล็ดไม่งอกเงย สักที ก็รัก ในหัวใจป้า คนนั้น แหละ.... 5555

 """"""

โดย เกษตรกรขบถ ไร่ทวนลม