• Home
• Content
• ความจริง ที่ต้องส่องหาในความมืดมิด

ความจริง ที่ต้องส่องหาในความมืดมิด

9463

เมื่อคืนตอนใกล้รุ่ง จู่ๆ ฝนก็เทลงมา โจกๆ จนผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะเสียงคำรามลั่นจากสังกะสีหลังคาบ้าน พักนี้ นอนหลับๆตื่นๆ เพราะเสพข่าวมากการเมืองมากเกินไป ทำให้ ครุ่นคิด งุ่นง่าน เดือดดาล โกรธและติดอยู่ในความคิดในอารมณ์ บ่อยๆ ความสุขที่เราประชาชนรู้สึกชนะ ที่โคตรแสนสั้น แล้วต้องมาเจอะเจอกับ ขบวนการ “ต่อต้าน” ประชาธิปไตย เราได้เห็น คนทุกชนชั้น ทุกแบบ ทุกอาชีพ โดยเฉพาะชนชั้นนำ ชนชั้นอำนาจ ตั้งแต่ กกต. ส.ว. ดารา นักสื่อสารมวลชนรุ่นแก่ๆเก่าๆ ลงมาถึงรุ่นเด็กเพิ่งผ่านมหาลัย ที่ออกมา ปัดสิทธิ์ ด้อยค่าคน และเห็น กลหมากเกมส์ ที่วางเอาไว้ในกลไกกฎหมาย ต่างๆ เพื่อสกัด เพื่อทำลาย ฝ่ายประชาธิปไตย

พูดง่ายๆ คือ ฝันสลาย !!

  ประเทศนี้ ยังดาษดื่นไปด้วยคนที่ ถวิลหาระบอบศักดินา และ การเมืองแบบเผด็จการ เกือบ 100 ปี ของการเปลี่ยนแปลงการปกครองมาถึงวันนี้ ไม่ได้ หยั่งรากลึกในความนึกคิดคนไทยเลย โดยเฉพาะฝ่ายอำนาจเก่าๆ ที่เสวยสุขมายาวนาน

ความแตกต่างของสองระบอบคือ ฝ่ายหนึ่ง ใช้หัวใจ จิตวิญญาณ พิสูจน์ ตัวเอง ใช้แรงกาย พลังชีวิต สติปัญญา ทำให้ประชาชน มองเห็ฯ เข้าใจ และมอบอาญาสิทธิ์ 1 คะแนนมาให้ ส่วนอีกฝ่าย ใช้อำนาจ ใช้ตำแหน่ง ใช้สถานะบทบาท  ใช้ความมีอภิสิทธิ์ มีช่องทาง มีพื้นที่ และใช้กฎหมาย ใช้อำนาจรัฐในมือ กฎหมายที่เขียนเอง ใช้เอง ตัดสินเอง แถมยังสร้างเรื่อง สร้างหลักฐาน สร้างนิยายปรัมปรา และสร้างความจริงลวงครบงำประชาชน  เป็นวิธีเดิมๆ และทำซ้ำๆ โดยเฉพาะการ “ข่มขู่” จะยุบพรรค จะไล่ออก จะดำเนินคดี และ สุดท้าย จะทำรัฐประหาร!!
 

ในหัวใจประชาชน ที่เพิ่งปีติยินดี ไชโย โห่ร้องเสพความสุขจากชัยชนะ ได้แค่ข้ามคืน กลับต้องมานั่งเศร้า ระคนโกรธเคือง ขุ่นแค้นคับข้องใจ กับความใจหิน หน้าด้าน และ ความชั่วในเกมส์กลโกง ต่างๆ อย่างไม่สนใจสายตาประชาชน

เมื่อคืนฝนตก ซ่าๆ หนักเบาเป็นระลอกๆ ผมนอนพลิกไปพลิกมา หลับตาไม่ลง ความเครียดมันสุมรุมเร้าในหัว จู่ๆ ก็นึกอยากลุก
ออกไปเดินตากฝนกลางดึก หยิบเสื้อผ้าเข้าไร่ เก่าๆ และเสื้อกันฝน ไฟฉายคาดหัวได้ ก็สตาร์ทมอเตอร์ไซค์คันเก่าบึ่งไปที่สวน สายฝนสาดซา ปะทะใบหน้า แสงไฟส่องทางตากไฟฉาย ที่ส่องผ่านม่านฝน แสงถูกกลืนหายไปมาก เป็นแค่เงาตะคุ่มๆ หยดน้ำที่กระเซ็นเข้าใบหน้าทำให้เราต้องหรี่ตาให้แคบลง เหมือนสถานการณ์บ้านเมืองยามนี้ ทั้งมืด ทั้งหนาวเหน็บ น่าสิ้นหวัง

มีน้องข้างบ้านเดินย่ำฝ่าความมืดกลับจากกรีดยาง ตะโกนถาม “ไปจับอึ่งบ้อ ?”  ผมหัวเราะและพูดตามตรง ไปเดินเล่นที่สวน ดูนางเดินฝ่าพายะฝนมา หากคะเนระยะทางจากสวนมานี่ ก็เกือบ 2 กม. ชีวิตชาวบ้าน ชาวสวน ชาวไร่ ชาวนา ชีวิตคนจนๆ ประชาชนหาเช้ากินค่ำ ลำพังกับวิถี กับธรรมชาติ เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาว เดี๋ยวฝน วนเวียน เป็นอุปสรรค ก็หนักหนาแล้ว ยังต้องมาเจอกับอำนาจ ที่ขาดหรือไร้สติปัญญา ไร้มโนธรรม และผูกขาด ไว้ที่ตัวเอง

ผมจอดรถเก่าคู่ใจ ไว้บนถนน เพราะพื้นดินโดนฝนจะเป็นหล่ม ล้มได้ แล้วเดินหายไปในความมืด ย่ำเท้าเข้าป่าริมห้วย เลาะลัดออกมาทางกระท่อม ก่อนจะเลี้ยวไปที่โรงบ่ม การเดินย่ำยามดึก ไม่ใช่เรื่องง่าย ในป่าที่รก ยิ่งยาก เพราะรายรอบล้วนความมืดมิด เดินต้องระวัง ตาก็พยายามเพ่งมอง ตำแหน่งที่จะเหยียบและแหงนเงยมองทิศทางตลอดเวลา เดินกลางคืนมัวแต่ก้มมองทางไม่ได้ หลงทางง่ายมาก เดินได้สักพักรู้ได้ความปลอดโปร่ง เริ่มหนาวสั่นเบาๆ นานมากแล้ว ที่ผมไม่เคยเดินออกมา นอกบ้านยามค่ำยามคืน ผมอยู่นี่หลายปี แทบไม่เคยออกไปไหน ตกเย็นทานข้าว ขึ้นบ้านนอน ไม่ได้โหยหา ไม่ได้รู้สึกอยากไปไหน พึงพอใจชีวิต มีความสุข มีความสงบดี

แต่คืนนี้ ผมเดินออกมาหาความจริงบางอย่าง ในความมืดมิด ออกมาหาคำตอบ ว่าทำไม บ้านเมืองเราเป็นแบบนี้ ไปได้!!

เมื่อฝนเทกระหน่ำ ลงมาในตอนย่ำรุ่ง ผลจากความอึดอัด ครุ่นคิด เครียด เกลียด โกรธ บ้านเมือง และ ผู้คนบางกลุ่มที่มีอำนาจ แต่หน้าด้าน ไม่ยอมรับกติกา ไม่ฟังเสียงประชาชน ผมเลยหยิบไฟฉาย เดินออกไป!!! 

ท่ามกลางความมืดมิด ผมได้เดินให้สายฝนชำระล้าง ความโกรธเกลียดนั่นออกไป ความหนาวค่อยๆมาแทนที่ มาถึงบ้านฟ้าเริ่มสาง สว่างแล้วทางทิศตะวันออก ผมเอนตัวลงบนที่นอน ห่มผ้าและหลับตาลง ช้าๆ.... 

โดยเกษตรกร ขบถ ไร่ทวนลม