Sign in
14 July 2023
1748
การเกิดมาในสภาพที่ไม่มีอะไรดี หรือ โดดเด่น บางครั้งก็มีข้อดี หลายๆอย่าง อย่างน้อยๆ การดำเนินชีวิตของเรา เราจะพบว่า ใครบ้างที่มองเราอย่างไร ในทันที่ หรือ ในเวลาต่อมา บางคนอาจจะมีการปลูกฝังมาดี มีทัศนคติที่ดี ต่อคนอื่น พอสมควร ก็จะไม่ได้แสดงออก แต่กาลเวลาจะค่อยๆ เผยความจริง เมื่อเนราใกล้ขึ้น หรือเมื่อเราแสดงออกมาว่า เรารู้สึกดี หรือมีความสนใจในตัวเขา อาการหรืออากัปกิริยานางฟ้า จะแปลร่างทันที ชีวิตผมเจอแบบนี้ มาทั้งชีวิต เราจึงรู้ว่า แท้จริงใครคิดยังไง กับเราหรือกับมนุษย์ด้วยกัน
เป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติของอารมณ์ความรู้สึกมนุษย์ ที่หลงใหลภาพ สวยงาม สิ่งสวยงาม แต่กระนั้น ความสุขทางตามักจะเกิดขึ้นสั้นๆ เพราะอารมณ์ ความรู้สึกเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นฉาบฉวย และจะนำพาคนให้แปรเปลี่ยนได้ตลอด คนที่รู้สึกรัก เพราะแง่อื่นมากกว่าจะยาวนาน รักเพราะความคิด รักเพราะพฤติกรรมการปฏิบัติ รักในเนื้อในธาตุแท้ และคนที่จะมีความสุขยั่งยืน ลึกซึ้ง ที่สุดคือ คนค้นพบความดี ความงามในตัวคนอื่น หลายโบราณ หรือ ปราชญ์ ผู้รู้จึงมักบอกเราว่า ให้มองด้านดีหรือความดีของเขา เสมอๆ
กระนั้น มนุษย์ก็คือมนุษย์ เคยรักแค่ไหน ก็หมดรัก เคยสนิทสนมแค่ไหน ก็เจือจาง สิ้นเสน่หา สวยแค่ไหนก็พบเจอ หล่อแค่ไหนก็พรากจาก เป็นสัจธรรม
โลกก็ไม่ต่าง บ้างชอบทะเล ชอบวิวสวยงาม บ้างชอบภูเขา ลำธาร ทะเลหมอก หรือ ทุ่งดอกไม้ สะพรั่ง เห็นนานๆ อยู่บ่อยๆ ก็ชินตา เพราะเราเห็นความสวยงามแค่ภายนอก ความสวยที่ปรุงด้วยอารมณ์ ที่ถวิลหา อยู่ด้วยสักพักก็เบื่อ หรือแม้แต่หลงในเปลือกนอก เงินทอง ฐานะ ตำแหน่ง ก็ไม่แตกต่าง เป็นได้แค่การ ชดเชย ส่วนที่ขาด ที่เติมยังไงก็ไม่เต็ม มีเพื่อกลบเกลี่ยความทุกข์ ไม่ใช่ เพื่อความสุขที่แท้ หลายคนมีทุกอย่างแล้ว ทั้งฐานะ หน้าที่ บทบาท บ้าน รถ ความเป็นอยู่ของครอบครัว แต่ก็ไม่สามารถพึงพอใจกับตัวเองได้ เพียรมองหาข้อเปรียบเทียบที่ทำให้ตัวเองนั้น ปวดร้าว ทุกข์ใจ และดิ้นรนไม่หยุด
สิ่งที่ผมได้จากการ สร้างไร้ซาก มรดกที่พ่อแม่ให้มา คือ ทำให้ยังไง ให้เรารักผืนดิน และอยู่กับมันได้ อย่างมีความสุขตลอดชีวิต และผมพบว่า การปลูกพืช เพื่อการค้าต่างๆ หรือพืชเชิงเดี่ยว ซึ่งได้ทดลองแล้ว ทั้งยางพารา มันสำปะหลัง และอื่นๆ ไม่ตอบคำถาม ความปรารถนาลึกๆ นั่น บางคน ให้ค่าที่ดินแค่เครื่องมือหากิน จึงสนใจแค่ ปลูก เก็บเกี่ยว ใส่ปุ๋ย พ่นยา และรักผืนดินแค่ว่า มันคือ ทรัพย์ที่ขายได้ หรือ เครื่องมือทำกินเพาะปลูกได้ ไม่ได้ คิดฝันอยากเนรมิตให้ เขาคือตัวเรา คือ ความสุข ทั้งมวล
ผมอยากเห็นตัวเอง นั่งเอนเอกเขนก มองตะวันลับทิวไม้ บนม้าโยก ริมระเบียงบ้าน เล็กในป่าใหญ่ นั่งคาบมวนยาเส้น ปล่อยอารมณ์ เลื่อนลอย อ่านหนังสือปรัชญาสักเล่ม หรือเขียนบทกวี สักบท จิบชาร้อนๆ ฟังเสียงใบไม้พัดไหว หรือ เรไรระงม ในห้วงฤดูใบไม้ผลิ ผมรักเธอ ตั้งแต่เธอ ไม่มีอะไร หลงกลิ่นเธอตั้งแต่ยังเป็นผืนดิน แห้งแล้งมีแต่ทราย พอใจ ภูมิใจกับสมบัติไร่ซากนี้ เป็นสมบัติชิ้นเดียวที่เรามี เป็นความรักแท้เดียวที่เราได้รับจากโลก จากหยาดเหงื่อพ่อแม่ที่ขุดก่น แผ้วถางมา ผมไม่ถวิลหาผืนดินริมทะเลสวยใส มีชายปาดขาวโพลน หรือ ยอดดอย กลางทะเลหมอก การค้นพบความงาม จากความเรียบง่าย จากสิ่งที่มองเห็น หยาดย้ำค้างบนยอดหญ้า วับวาว ยามต้องแสงตะวันแง้มจากผืนโลก ความงามที่กำหนดขึ้นจากใจ จากทัศนคติ และปัญญา รู้แจ้งของการมีชีวิต
การค้นพบความหมายทางใจจากผืนดิน จึงเป็นเรื่องเดียวกับการค้นหาความรักจากใจคน ในใครสักคน หลายคนแอบถามผมว่า ทำไมผมไม่ไปตามเขามา ผมตอบไปว่า “ผมไม่ตามคนที่อยากไป...” ผมต้องยอมรับสิ่งที่เขาค้นพบ แรงปรารถนาของตัวเขา และความงามอื่น ที่เขามองเห็น เพราะถ้าเรามองเห็น ค้นพบและเลือกได้ คนอื่นๆ ก็ไม่ต่าง แต่... ผมไม่เคยหมดหวัง ที่จะเจอใคร สักคน ที่มองเห็นภาพชีวิต และตัวตนมนุษย์ ที่งดงาม มากกว่าการมองด้วยตา เพราะหลายชีวิตจมในทะเลทุกข์ ระทม เพียงเพราะเชื่อดวงตาและอารมณ์ อันชั่ววูบของตัวเอง แต่นั้นไม่เลวร้าย เท่าการไปเชื่อ ลมปากคนอื่น ความเลวร้ายทั้งมวลอยู่ในลมปากนั่น ต่อให้เป็นปากผู้หยั่งรู้ โชคชะตา โหร หรือหมอดู หรือ นักบวช ก็ตาม เพราะเราคือ ผู้กุมและผู้มีสิทธิ์รู้แต่ผู้เดียว
ผมอาจจะทุกข์ที่ไม่มีใครเดินเคียงข้างแต่ก็ แค่... ทุกข์เบาๆ เพราะมากกว่านั้น ผมมีความสุขมาก เมื่อรู้ว่าผมต้องการใคร เพื่อมาเฝ้ามองผม ปล่อยลมหายใจสุดท้าย ออกจากร่าง.... นั่นคือความงาม ที่สุดที่ชีวิตถวิลหา อยู่เงียบงัน...
"
โดย เกษตรกรขบถ ไร่ทวนลม