13 October 2022
755
โดย เกษตรกรขบถ ไร่ทวนลม
จริงๆ มันเป็นเรื่องคาบเกี่ยวจากเหตุเมื่อวาน กรณีผมไลฟ์สดแล้ว เหมือนถูกล้อ ถูกตำหนิ ความดูไม่สะอาด ถึงการแต่งตัว และอื่นๆ จนผมรู้สึกว่า คนส่วนใหญ่สนใจอะไร มากกว่าอะไร และมีความเข้าใจ ต่ออะไรแค่ไหน นั่นก็เรื่องหนึ่ง ก่อนนั้น ผมได้แวะไปหาเพื่อน ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมก่อตั้งบริษัท ร่วมหุ้น ไร่ทวนลมด้วย เพื่อขอให้ช่วย เรื่องการตลาด เพื่อนก็เสนอว่า ต้องทำภาพลักษณ์ภาพลักษณ์ หรือ Image ใหม่ เพราะภาพเกษตรกร จนๆ รกๆ เขรอะๆ มันจายไม่ได้ สตอรี่แบบผม มันขายไม่ได้ ไม่มีราคา ไม่แพง!
ผมเข้าใจ สิ่งที่เพื่อนบอก หรือ ที่ใครหลายๆ คนบอก ทุกวี่วัน แต่คำถาม คือ ทำไมเราสนใจ ให้ราคา เปลือกนอก มากกว่าเนื้อหา ภาพลักษณ์ งานโฆษณา มากกว่า การผลิต กระบวนการผลิต ที่ผมพยายามพูดมาตลอด เราจึงมีแต่ ความฟุ้งเฟ้องานโฆษณา สินค้าหนึ่งชิ้น ทำที่ไหน ไม่รู้ ทำแบบไหนไม่ทราบ แต่ขายทอดๆ จากชิ้นละ 100 บาท ไปสุดปลายทาง ที่ 10,000 บาท เพราะต้นทุนงานโฆษณา เปลี่ยนแพ็คเกจ สตอรี่ และ กลุ่มเป้าหมาย เราจึงมี 1 โรงงาน 1 ผลิตภัณฑ์ แต่ 100 แบรนด์ และปั่นราคากัน 30-40 ปี ที่ผ่านมา เศรษฐกิจไทยพังแล้ว พังอีก เพราะความฟ้งเฟ้อ เป็นวัฒนธรรม คลั่งบริโภค จนเป็นฟองสบู่ และแตกโพล๊ะ แล้วก็เห็นแต่ความว่างเปล่า คือ ไม่มีการจ้างงานจริงๆ มีแต่โฆษณาและการเก็งกำไร จากพวก ขายภาพลักษณ์ แต่ไม่มีการผลิต การจ้างงาน จริงจัง ไม่มีสกิลสร้างสินค้า มีแต่ขบวนการปั่นราคา ขาย Image ทำให้ประเทศ ธุรกิจงานโฆษณา ร่ำรวยกว่าคนทำโรงงาน และ เป็นประเทศที่ เอาเข้าจริงๆ ไม่มีใครสนใจทำการผลิตหรือทำโรงงาน
เรื่องโรงงาน ก็เรื่องหนึ่ง เรื่องพื้นฐาน ก็อีกเรื่องที่สัมพันธ์เกี่ยวข้อง เพราะพอมาถึง ภาคการผลิตที่ไม่ใช่ทุนใหญ่ โรงงานคนรวย หรือเป็นแค่ ผู้ประกอบการเล็กๆ เป็นแค่วิสาหกิจชุมชน จึงถูกคำวิจารณ์ จากนักการตลาด นักโฆษณาขายภาพลักษณ์ และนักบริโภค ไม่ได้มองความจริงของประเทศตัวเอง นอกจากนั้น เรา ยัง ถูกรัฐเคี่ยวเข็ญเพื่อให้ได้มาตรฐาน บางอย่าง อาทิ ถ้าให้ผ่าน อย. หรือ ผ่าน มผช. ( มาตรฐานผลิตภัณฑ์ชุมชน) ที่ยากสุดคือ อย. เพราะจะต้อง ดำเนินการตั้งแต่ อาคารสถานที่ ห้องผลิต ห้องบรรจุ ห้องเก็บเครื่องมือ เครื่องแต่งกาย ห้องล้าง ลานตาก ห้องเก็บสินค้า ซึ่งต้องแยกแต่ละชนิดสินค้า ประเภท ฯลฯ
ผมพูดตลอด ว่าทำไม คนชนบท เกษตรกร ชาวบ้าน อย่างเรายังคงมีชีวิตแบบเดิมๆ และดักดาน ไม่อยาก ไม่กล้า โงหัวขึ้น เพราะว่า ระบบคิดบางอย่าง และรากฐานธุรกิจในประเทศนี้ ความนิยม ความหลงใหล คลั่งซื้อของคน ไม่ได้มองสิ่งที่เรียกว่า พื้นฐานของประเทศ และ การผลิตที่แท้จริง เราแห่เสพ อะไรก็ตามที่ “มีคนปั่น” เราอยากดูดี รวย เพราะภาพลักษณ์สินค้า และไม่สน ไม่แคร์ว่า สินค้านั้น ดี อร่อย หรือ ทำจากมือ
เมื่อเช้า ผมแชร์ เรื่องคนรวย ซื้อองุ่นพวงละ เกือบ 2 แสนบาท และย้ำว่า “รวยแค่ไหน ก็ใช่ว่าจะได้กิน” ผมคอมเม้นต์ไปว่า บ้านนอกอย่างเรา เรียกพฤติหกรรมแบบนี้ ว่า ควาย แต่นักการตลาดบอกว่า นี่คือ กำไรล้วนๆ จากการโฆษณา หรือแค่เรียกยอดวิว ( ยอดผู้เข้าชม) ก็คุ้มแล้ว
ความจริง ผมพอเข้าใจ แนวคิดของการตลาด และการโฆษณา เข้าใจดีเลยหละ แต่ผม ก็อย่างที่บอก ผมไม่ค่อยสนใจ หรือ เห็นด้วย มันไม่ทำ ให้รากฐาน หรือ คนจน หรือเกษตรกร อย่างเรามีโอกาส ขยับย่างทางเศรษฐกิจ การตลาดเชิงภาพลักษณ์ ช่วยในการปั่นราคามากกว่า จะมีบทบาทในการพัฒนาระบบเศรษฐกิจทั้งระบบ ให้ยั่งยืน ทั่วถึง
ที่สำคัญ ความจริง เกี่ยวกับ ขนาดเศรษฐกิจ ปากท้อง ของชาวบ้านคนไทย อย่างผม....
.......................
โดย เกษตรกรขบถ ไร่ทวนลม
