ขอบคุณ ภาพ นสพ.ประชาชาติ : https://www.prachachat.net/politics/news-615756

 

จะรัก จะชอบ จะชัง กันอย่างไร ไม่ใช่เรื่อแปลก ผิดปกติ ในวิถีมนุษย์หรอกครับ ไม่ว่าจะยังไง เราก็ต้องอยู่ด้วยกัน การเกิดความขัดแย้ง เห็นต่าง มีมาตลอดทุกยุค  ทุกสมัย แต่ สติ ปัญญา และพลังของการตื่นรู้ ต่างหากที่สำคัญ ดังนั้นการรับรู้ต่อกัน ว่า ใครคิด ใครเชื่อกันอย่างไร บนวิถีทาง บนกระแสสังคมที่ต้องเป็นประชาธิปไตยให้ได้ นั่นต่างหาก คือ สาระ ผมว่าเป็นเรื่องสำคัญ ทั้งเรื่องความเชื่อ ศาสนา ค่านิยมและรูปแบบการเมือง

สำหรับผม การที่ได้คิด ได้มองและเลือกในสิ่งที่เชื่อทำให้ผม หายใจอยู่อย่างรู้สึกว่า ตัวเองมีคุณค่า มีบทบาท มีความสำคัญ ในการเป็นคน  เป็นส่วนหนึ่งของที่ ที่มีชีวิตอยู่ ทำให้ผมเชื่อเรื่องเสรีภาพ ผมเชื่อในเรื่องศักดิ์ศรี เชื่อเรื่องพื้นที่ เชื่อเรื่องการมีส่วนร่วม คือ การดำรงและสัมพันธ์กับอำนาจ ที่ดีที่สุด และผมเชื่อเรื่องความเท่าเทียม ผมเชื่อในเรื่อง ว่า การสร้างประชาธิปไตยนั้น ประชาชนต้องมีส่วนร่วม กำหนด เสนอแนะ วิพากษ์วิจารณ์ ผลักดัน เรียกร้อง  เพื่ออนาคต เพื่อประเทศของเขา

ความเชื่อเช่นนี้ ผูกยึดไว้เป็นหน้าที่ เป็นสำนึกทางการเมือง และเป็นสิ่งที่ผลักดันชีวิต ให้มีลมหายใจอย่างตระหนัก เฝ้ามอง ติดตาม ฟัง (คิด วิเคราะห์ แยกแยะ ) และพยายามที่จะหาโอกาสไปมีส่วนร่วม เพื่อกำหนด ทิศทางบ้านเมือง  โดยเฉพาะสภาวะการเมือง ที่กำลังตกต่ำ ไร้บรรยากาศที่เป็นประชาธิปไตย ถูกปิดกั้น ถูกแทรกแซง ถูกครอบงำ ถูกคุกคาม ขัง ฆ่า และประชาชนกำลังสิ้นศรัทธา ในระบอบประชาธิปไตย

เราประชาชนที่ตื่นตัว เข้าใจ บทบาท หน้าที่ ดีพอ นั้น จะไม่เพิกเฉย  เพื่อประเทศ เพื่อแผ่นดินของเรา ไม่ว่าจะทำอาชีพอะไร ฐานะไหน ต่างก็มีค่า มีบทบาท มีศักดิ์ศรี เสมอภาค มีส่วนร่วมได้เท่าๆกัน นี่แหละ ที่เขาเรียกว่า สังคมประชาธิปไตย ฉะนั้น จึงไม่ควรเพิกเฉย เอาหูไปนาเอาตาไปไร่  ไร้ความรู้สึกผิดชอบ ชั่วดี ทำเฉยชา ทำชีวิตฮาเฮไปวันๆ ทำตนให้ไร้มนุษยธรรม อย่างไร้เกียรติ ไร้ค่าความเป็นคน ไม่สำนึกและปกป้องในศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ และเสรีภาพ

ฉะนั้น การเพิกเฉย และ ไร้หนทางจะยื่นมือไปช่วย ต่อการคุกคามเด็กๆ เยาวชนคนหนุ่มสาว คุกคามครอบครัว ยึดอำนาจประเทศ ใช้กฎหมาย ใช้กระบวนการยุติธรรม กระทำในสิ่งที่ไร้มนุษยธรรม ต่ออนาคตของประเทศ ต่อชะตากรรมประชาธิปไตย และ ต่อหลักการคุณธรรมมโนธรรม ที่ฝังรากลึกไว้ในศาลสถิตยุติธรรม

วันนี้ สิ่งที่เราประชาชนคนไทย กำลังรู้เห็นและกระจ่างแจ้งมากขึ้น ว่า ศาล ไม่ใช่ที่สถิต ของความยุติธรรม  แต่ศาลเป็นแค่ ตราจำลอง ที่ถูกใช้ไปตามความต้องการของคน บางคนอย่าง ไร้มนุษยธรรม

ทั้ง ที่ สิ่งที่เด็กๆ พูด และต่อสู้ คือ อำนาจที่ไร้การควบคุม อำนาจที่ไม่ได้อยู่ในเงื่อนไขการปกครองที่เป็นสัญญาประชาคม ระหว่างประชาชนกับประชาชน และประชาชนกับรัฐ การฉีก การลบทิ้งหลักการ นิติรัฐ และการย่ำยี กระบวนการผลักดันประเทศให้อยู่บนความถูกต้อง เป็นธรรม มีเสรีภาพและมีสิทธิ เข้าถึงความถูกต้องอย่างทัดเทียม ของประชาชน

การใช้อำนาจ กวาดล้างเด็กๆ ที่เพรียกหาการเปลี่ยนแปลงไปสู่ เพื่อไปสู่ความก้าวหน้าของปรเทศ ความก้าวหน้าของประชาธิปไตย การเมือง สังคม และความก้าวหน้าของ นิติรัฐ ให้ดำเนินบทบาท อย่างที่ถูกที่ควร เป็นเรื่องที่ดี ที่ยิ่งใหญ่ เป็นสิทธิของเยาวชน คนหนุ่มที่อยากกำหนดชะตาให้ประเทศของเขา เมื่อเขาเติบโต นี่เป็นสิ่งที่ควรยินดี ควรสนับสนุน ไม่ใช่กำราบ ไม่ใช่ คุกคาม ไม่ใช่การเพิกเฉยสมน้ำหน้า

เราพากันระเริง ใช้ชีวิตปกติสุข ในขณะที่เด็กๆ กำลังผจญชะตากรรมถูกคุมขัง อย่างขัดแย้งกับกฎหมาย เรื่องสิทธิของผู้ต้องหา เด็กๆ กำลังเผชิญกับความเป็นความตาย ทั้งจาก ฆาตกรแฝงตัว และ โรคระบาด และคนไทย ก็หันหน้าหนี เพราะความผวาจากโรคภัยที่กำลังระบาดหนัก เราจะปกป้องเด็กๆ กันอย่างไร

เมื่อคุณธรรมในหัวใจคุณตาย ความยุติธรรม ใดๆ ก็เกิดขึ้นยากบนแผ่นดินนี้ ต่อให้มีกฏหมายล้านฉบับ มีศาลตั้งตระหง่านทั่วหัวระแหง ก็เพรียกความยุติธรรมให้ประชาชนไม่ได้ เพราะศาล นี้ มิได้มีหน้าปกป้องความถูกต้อง  แต่ปกป้องคนคุมอำนาจ

 

#Save เพนกิน อานนท์ รุ้ง